klik op de foto voor het Album Vandaag is het plan om een gedeelte van het Noaberpad te lopen in duigen gevallen. Ik heb op dit moment netelroos en heb daar veel last van. Ik slaap slecht en kort. Daarom lopen we pas om 11.00 de deur uit voor een rondje Zwieseborg. Altijd een leuk rondje en ook over het pondje, hahaha.
Bij de eerste kilometers voelt het voor mij al niet goed. Ik heb het idee dat ik op de een of andere manier moe ben. Ook heb ik last van de warmte en ik snak naar wat schaduw. Gelukkig vind ik die eventjes op het pondje en als we ervan af komen besluiten we een tijdje te rusten op een boomstam in de schaduw. Daar gebruiken we onze lunch en we nemen het er lekker van. Het uitzicht is prachtig. We genieten nog een poosje en gaan dan verder met onze wandeling om vervolgens na een paar honderd meter neer te ploffen op een bankje bovenaan de dijk. Jeetje, wat is dit. Ik herken mezelf hierin nauwelijks. We zijn op de helft dus teruggaan heeft geen zin, doorlopen is dezelfde afstand.
We lopen 450 meter en hoera daar is een Rustpunt en water. Ik vul onze flesjes en we zitten eventjes (al weer). Dan verder richting het Engelandsche Bosch waar aan het begin van het bos gelukkig een bankje staat. Even zitten, rusten en iets drinken. Ik vraag me nu werkelijk af wat er loos is, zo warm is het toch ook weer niet? Of wel? Dit is al ons 4e rustpunt. We gaan verder. Einde bos is een bankje, maar die is jammer genoeg bezet. Omdat wij hier vaak lopen, weet ik dat het nog 3 km naar huis is, maar haal ik dat? Wij gaan verder en als we bijna bij de Vecht in Hardenberg zijn ga ik zitten op een rioolbuis, welke is omgetoverd tot een bloembak. Ik kan leunen en moet eigenlijk zitten. Dan gooi ik mijn flesje water in mijn nek en op mijn hoofd. Het wordt wazig voor mijn ogen en ik val bijna om. Ik val bijna flauw en hang tegen Bé aan. Ik voel me helemaal niet goed. Is dit de hitte of een bijwerking van de medicatie. Jeetje als dat zo is, wat is dat dan voor troep (prednisolon).
Dan komt er een mijnheer aanlopen omdat hij ziet dat het niet goed met mij gaat. Hij biedt aan om ons naar huis te brengen. Wat een toffe gast. Zijn dochter is ook thuis en zij brengt ons in de auto naar huis, geeft me direct een flesje water en we zien op het dashboard dat het 25 graden is. Ja dat is best warm maar ik heb zo mijn twijfels over de reden van mijn onbehagelijke gevoel. Straks maar even op de bijsluiter kijken. Thuis aangekomen direct de natte kleding uit en languit op de bank. Heerlijk koel in onze kamer en fijn bijkomen. Bé gaat later op de fiets naar het meisje om bloemen te brengen en om mijn telefoon op te halen die in haar auto is blijven liggen. Na een tijdje kom ik een beetje tot mijn positieven. Pfff...voorlopig maar even kalm aan doen. Zondag de laatste pil van de stootkuur en maandag naar acupuntuur. Maar eens kijken hoe dit allemaal nog afloopt.
Eén conclusie kunnen we wel trekken: wandelen met temperaturen boven de 22 graden is voor mij niet te doen.
Met deze warmte (voor mij voelt het als hitte) gaat mijn normaal al behoorlijk lage bloeddruk (februari 110 / 67) nog verder naar beneden (augustus 94 / 51). Daarom voel ik mij zomers ook meestal slecht, althans in ieder geval niet goed. Het wandelen wordt de laatste jaren in dit jaargetijde daarom verruild door fietsen want dan voel je tenminste nog iets van een windje.
Bij de eerste kilometers voelt het voor mij al niet goed. Ik heb het idee dat ik op de een of andere manier moe ben. Ook heb ik last van de warmte en ik snak naar wat schaduw. Gelukkig vind ik die eventjes op het pondje en als we ervan af komen besluiten we een tijdje te rusten op een boomstam in de schaduw. Daar gebruiken we onze lunch en we nemen het er lekker van. Het uitzicht is prachtig. We genieten nog een poosje en gaan dan verder met onze wandeling om vervolgens na een paar honderd meter neer te ploffen op een bankje bovenaan de dijk. Jeetje, wat is dit. Ik herken mezelf hierin nauwelijks. We zijn op de helft dus teruggaan heeft geen zin, doorlopen is dezelfde afstand.
We lopen 450 meter en hoera daar is een Rustpunt en water. Ik vul onze flesjes en we zitten eventjes (al weer). Dan verder richting het Engelandsche Bosch waar aan het begin van het bos gelukkig een bankje staat. Even zitten, rusten en iets drinken. Ik vraag me nu werkelijk af wat er loos is, zo warm is het toch ook weer niet? Of wel? Dit is al ons 4e rustpunt. We gaan verder. Einde bos is een bankje, maar die is jammer genoeg bezet. Omdat wij hier vaak lopen, weet ik dat het nog 3 km naar huis is, maar haal ik dat? Wij gaan verder en als we bijna bij de Vecht in Hardenberg zijn ga ik zitten op een rioolbuis, welke is omgetoverd tot een bloembak. Ik kan leunen en moet eigenlijk zitten. Dan gooi ik mijn flesje water in mijn nek en op mijn hoofd. Het wordt wazig voor mijn ogen en ik val bijna om. Ik val bijna flauw en hang tegen Bé aan. Ik voel me helemaal niet goed. Is dit de hitte of een bijwerking van de medicatie. Jeetje als dat zo is, wat is dat dan voor troep (prednisolon).
Dan komt er een mijnheer aanlopen omdat hij ziet dat het niet goed met mij gaat. Hij biedt aan om ons naar huis te brengen. Wat een toffe gast. Zijn dochter is ook thuis en zij brengt ons in de auto naar huis, geeft me direct een flesje water en we zien op het dashboard dat het 25 graden is. Ja dat is best warm maar ik heb zo mijn twijfels over de reden van mijn onbehagelijke gevoel. Straks maar even op de bijsluiter kijken. Thuis aangekomen direct de natte kleding uit en languit op de bank. Heerlijk koel in onze kamer en fijn bijkomen. Bé gaat later op de fiets naar het meisje om bloemen te brengen en om mijn telefoon op te halen die in haar auto is blijven liggen. Na een tijdje kom ik een beetje tot mijn positieven. Pfff...voorlopig maar even kalm aan doen. Zondag de laatste pil van de stootkuur en maandag naar acupuntuur. Maar eens kijken hoe dit allemaal nog afloopt.
Eén conclusie kunnen we wel trekken: wandelen met temperaturen boven de 22 graden is voor mij niet te doen.
Met deze warmte (voor mij voelt het als hitte) gaat mijn normaal al behoorlijk lage bloeddruk (februari 110 / 67) nog verder naar beneden (augustus 94 / 51). Daarom voel ik mij zomers ook meestal slecht, althans in ieder geval niet goed. Het wandelen wordt de laatste jaren in dit jaargetijde daarom verruild door fietsen want dan voel je tenminste nog iets van een windje.