​Soms brengt het leven onverwachte cadeautjes. Vanmiddag werd ik gebeld: er was een plekje vrijgekomen op het balkon van theater De Voorveghter. Na tien jaar zou ik Douwe Bob eindelijk weer live zien! In 2015 stond hij nog op het podium van Retropop in Emmen, jong en veelbelovend. Nu, een decennium later, is hij een gevestigde naam in de Nederlandse muziekscene. Wat zou deze avond brengen?

Nou, weinig goeds.
Douwe begon te zingen, maar voorafgaand was er een eindeloos intro. Ik dacht: schiet eens op. De eerste liedjes werden ingezet en één bandlid werd voorgesteld. Normaal stel je dan ook de rest voor, maar dat gebeurde niet. Pas later werd een toetsenist genoemd, dus de rest zou vast nog komen. 
De liedjes leken op elkaar, zeiden me niets en kwamen totaal niet binnen – zoals jury’s op tv dat vaak zeggen. Ironisch genoeg zit hij zelf in zo’n jury. Misschien tijd om eens kritisch naar zijn eigen optreden te kijken?
Het absolute dieptepunt? Toen hij quasi nonchalant (en waarschijnlijk bedoeld als grappig) op het podium ging liggen. Dat was voor mij het moment om op te staan en weg te gaan. Op het balkon strompelde ik naar de trap, waar ik in het stikdonker werd begeleid naar de deur van de uitgang. Ik wilde gewoon niet wachten tot de pauze.

En dat voor een artiest die tot wel €30.000 per uur vraagt voor een optreden. Voor dat bedrag mag je toch wel een show verwachten die staat als een huis. Maar dit? Dit was inspiratieloos en gemakzuchtig.
​
Douwe Bob… voor mij nooit weer.