​In een afgeladen Atlastheater in Emmen gaven Mr. Jones & Just In Case een spetterend optreden. ​Wat een show, wat een energie en wat een plezier op het podium! De samenwerking tussen Mr. Jones, de achtergrondzangeressen en de muzikanten was perfect op elkaar afgestemd en dat spatte ervan af.
​
Van The Dutch Rat Pack naar Mr. Jones – Een indrukwekkend muzikaal pad
We kennen deze groep van Tribute – Battle of the Bands, waar ze keurig als derde uit de bus kwamen en als beloning drie keer mochten optreden in de Ziggo Dome. Maar mijn kennismaking met Robby gaat verder terug in de tijd. In 2014 zag ik hem schitteren als onderdeel van The Dutch Rat Pack op de SS Rotterdam. Die avond riep herinneringen op aan de grote Amerikaanse tv-shows van weleer. En jawel – toen al maakte Tommy Scott, oftewel Robby Griekspoor, oftewel Mr. Jones, diepe indruk. Wat toen groots voelde, is nu alleen maar sterker geworden.

Muzikale hoogtepunten
Het hele optreden kende alleen maar highlights. Alle klassiekers en sommige wat minder bekende songs kwamen voorbij. Ook rustige nummers werden niet gemeden – een mooi moment waarop Robby even ging zitten bij de toetsenist. Wat opviel was het enthousiasme van iedereen op de bühne.
“Green Green Grass of Home” – dé hit van Tom Jones – bracht ons even terug naar die nostalgische sfeer van vroeger. Wat een weergaloze uitvoering! En “She’s a Lady” liet opnieuw zien wat een staaltje perfectie het was.

Verkleedpartijen
De band had flink wat kleding mee, wat resulteerde in diverse verkleedpartijen. Robby had het duidelijk warm en wist al snel zijn mooie glitterjasjes weer uit te doen – een opwindend moment dat liet zien dat, zelfs in de hitte van de voorstelling, plezier en energie voorop stonden.

Sprankelende interactie tussen Robby, zijn band en achtergrondzangeressen
De hele band speelde met zichtbaar plezier, maar wat er écht uitsprong was het samenspel tussen Robby en achtergrondzangeres Laura – bekend van Frizzle Sizzle. Laura straalde, letterlijk en figuurlijk: in een lange jurk vol glitters, op hoge hakken, betoverde ze het publiek. Haar krachtige stem, haar uitstraling én haar inleving in elk nummer maakten diepe indruk. Haar solooptreden kreeg heel terecht een waanzinnig applaus.

Robby en Laura
Wat haar optreden samen met Robby zo bijzonder maakte, was de vanzelfsprekende manier waarop ze elkaar aanvoelden. Hun blikken, bewegingen en timing vormden een soort muzikaal samenspel – oprecht, vloeiend en sterk. Je zag en voelde dat hier twee mensen stonden die elkaar blindelings vertrouwen op het podium. Een gouden duo.
​
Achtergrondzangeressen
Maar ook de andere achtergrondzangeressen verdienen alle lof. Stuk voor stuk zongen ze met overtuiging en plezier en droegen ze zichtbaar bij aan de sfeer van de avond. Net als Robby wisselden ook zij meerdere keren van outfit: sprankelend, stijlvol en tot in de puntjes verzorgd. Niet alleen muzikaal, maar ook visueel was het optreden een feest – een plaatje om naar te kijken.

Opmerkelijke momenten en toegift
Het orkest, waarin zelfs Robby’s broer meespeelde, zorgde voor een muzikaal spektakel waarbij echt het dak eraf ging. Ze brachten onder andere een medley van herkenbare tv-tunes – een verrassende en leuke vondst!
De afsluiting van het programma was ronduit weergaloos met “KISS” – een slotnummer dat nog lang bleef hangen. De show was om 22:00 uur afgelopen, maar er volgde een lange, gezellige afterparty.

Afterparty en anekdotes
Na afloop ging de avond verder richting de merchandise, waar de afterparty in volle gang kwam. Na een drankje en enkele bitterballen werd er nog een foto met Robby en zijn broer gemaakt. Zijn broer 😉 hield mij met een knipoog een T-shirt voor met de tekst “Sexbomb” – een kostelijk moment dat de avond voor mij extra persoonlijk maakte.
Ik herinnerde Robby eraan dat ik hem al kende van optredens met Ray Martin en Lou Prince als The Dutch Rat Pack op de SS Rotterdam. Ik vroeg hem of hij de groeten aan Ray wilde doen (die ik al sinds de Hyves-tijd volg, toen ik hem daar Spaanse liedjes hoorde zingen – en ik volg hem nog steeds!). Voor en na mij kwam Robby met veel fans op de foto. Goedlachs en voor iedereen tijd nemend om even te kletsen. Dat doet hij echt goed.

Resumé
Dit concert is een ware aanrader. De energie op het podium, de nostalgische momenten en de oprechte interacties onder elkaar en met het publiek maakten het een avond om niet snel te vergeten.
Ik hoop dat ik deze band snel nog eens weer mag zien – en wellicht duikt er dan weer een nieuw hoofdstuk op in mijn muzikale reis.

IJzersterke start met Fleetwood Mac en een daverende finale: Motel Westcoast blaast publiek omver in Hardenberg
Het theaterseizoen van De Voorveghter in Hardenberg werd gisteravond spectaculair afgesloten met een knallende show van Motel Westcoast. De band trapte af met het iconische Don't Stop van Fleetwood Mac – en inderdaad, stoppen was geen optie. Wat volgde was een muzikaal eerbetoon van hoog niveau, met in de eerste helft een reeks klassiekers van Fleetwood Mac, loepzuiver gebracht door topmuzikanten van eigen bodem.

Na de pauze
Hoewel de eerste helft muzikaal overtuigde, liet de belichting wat te wensen over: artiesten stonden soms letterlijk in het donker en de sfeer bleef vlak door de koele spotlights. Maar dat werd ruimschoots goedgemaakt in de tweede helft, waarin het podium baadde in sfeervol rood en blauw licht. Nummers van onder andere The Doobie Brothers, The Beach Boys, Toto en Bonnie Raitt volgden elkaar op, stuk voor stuk met overtuiging en energie gebracht.

Einde van de show
De show duurde ruim drie uur, maar verveelde geen moment. Het publiek vierde feest en het dak van De Voorveghter ging er figuurlijk af. Wat een talent op eigen bodem – daar kunnen buitenlandse acts nog wat van leren. Wat mij betreft: dit smaakt naar meer.