LEES EERST DIT VOORDAT JE HET HELE VERSLAG BEKIJKT.

Wat we eigenlijk anders hadden moeten doen:

• Deze reis in 4 weken afleggen. Dan waren de afstanden minder lang geweest en hadden we een omweggetje kunnen maken naar de Smokey Mountains en Nashville. Verder hadden we op de Gran Canyon 2 dagen kunnen blijven om het wonder van de zon op dit natuurverschijnsel te zien.

De goede dingen en waar we geen spijt van hebben:

• De mooie grote comfortabele auto (Ford Escape)
• Het overnachten op de KOA-campings in de cabins. Vooraf beslist bespreken want die cabins zijn populair en zelfs in deze tijd stonden de campings bijna helemaal vol. De toiletgebouwen zijn altijd schoon, soms vanwege de veiligheid alleen in te komen met een code, er is altijd wc-papier, veel wasmachines en drogers, altijd vrij internet en alle campings zien er verzorgd uit. De wasmachines en drogers werken overal hetzelfde.
• Op de 2e dag hebben we meteen een waterkoker gekocht
• Ook 2 kussens, die zijn onmisbaar gebleken

De hoogtepunten van de reis:

• Graceland (groot respect voor Elvis)
• Taos (en vooral het gesprek met een oude Indiaan en later met een Indiaanse vrouw)
• De grote valleien, sprakeloos waren wij toen we vernamen dat die valleien meestal een grootte hadden van de afstand van noord naar zuid Nederland, maar het landschap niets anders was dan een grote vlakte. Dat maakte grote indruk op ons.
• Bryce Valley – echt prachtig mooi
• Gran Canyon (maar moet je eigenlijk langer zijn dan 1 dag om de verschillende kleuren te zien die de zon veroorzaakt)
• De staat Utah – echt de mooiste staat waar we door gekomen zijn
• Las Vegas (voor mij dan….ik vond het een heerlijk bruisende stad waar van alles gebeurt, Be vond het helemaal niks)
• Lake Isabella (bergmeer en de tocht er naar toe door de bergen met de vele Yoshua trees)
• Lake Margarita (regionaal park)
• De pier van Santa Barbara

Wat we niets aan vonden of wat is tegengevallen:

• Saint Louis (veel te druk)
• Las Vegas (Be vond er niks aan, maar ik wel)
• San Fransisco (veel te druk)
• Los Angeles (echt niks aan…geen gezelligheid niks…alleen Walk of Fame, dat was wel leuk)

Wat echt triest was:

• Veel aangereden dieren die dood op de weg liggen
• De armoedige manier hoe Indianen moeten leven, dat was wel zo’n beetje het ergste wat we gezien hebben.
• De veel te dikke mensen
• Vooral ook de te dikke kinderen en tieners
• Het eten: de porties zijn allemaal TE vet, TE zout, TE veel en TE slecht ..niet eten dus.

VEEL PLEZIER MET HET LEZEN VAN ONS REISVERSLAG.

Maandag 24 mei 2010

Pomona – Los Angeles airport (75 km)
 
Staat: Californië
 
Maandag, 2e Pinksterdag.
Wij zijn zo’n beetje klaar om te vertrekken. De auto is ingepakt, zo meteen uitchecken hier op de KOA en dan naar het vliegveld. 80 km rijden in de spits, dus we zullen er wel een tijdje over doen. 
 
Vertrek:  vandaag maandag 24 mei om 16.30 uur
Vliegtijd: 11 uur
Aankomst: dinsdag 25 mei 2010 om 11.45 uur
 
Iedereen bedankt voor alle sms-jes, berichtjes, reacties, chatberichtjes en e-mails. Dat was hartstikke leuk!

Zondag, 23 mei 2010 - 1e Pinksterdag.

Na een poos uitslapen, enkele sms-jes naar Nederland en een lekker ontbijtje hebben we besloten om vandaag op de camping te blijven. Ik ga 2 wassen draaien en meteen even op internet want daar is een veel beter bereik.
Vanmiddag zien we wel wat we doen. In ieder geval alvast de koffers organiseren en ik denk de vlucht on line inchecken. Verder heerlijk in het zonnetje zitten en een boek lezen.

De wassen zijn gedraaid en de gegevens van de vlucht bekeken. Alles is nog op schema. We vliegen maandag 24 mei om 16.30 uur en dan is het in Nederland dinsdag 25 mei 1.30 uur. De vlucht duurt 11 uur en heeft een afstand van 5.594 mijl. We landen op dinsdag 11.45 uur

Zaterdag, 22 mei 2010

Pomono – Los Angeles stad (v.v. 95 km)

Staat: Californië

Natuurlijk waren wij weer wakker voordat de wekker om half 7 afliep. Dus eerst maar even koffie gezet en een ontbijtje klaargemaakt. Ach en toen zijn we toch maar weer in de slaapzak gedoken. Een rustdag zou het worden, dus wat moesten wij er uit doen. Toen werd het half 10, tja en wij beiden moesten er gewoon uit. Dan maar lekker lang onder de douche en na die tijd samen op de schommelbank onder het genot van een kopje koffie vooral kijken naar een Amerikaans stel die uren nodig had om weg te komen van de camping. Dat was wel grappig. Ondertussen waren wij al flauw van het niks doen, dus maakten we toch maar plannen. We wilden eigenlijk wel naar de Walk of Fame. Dus zo gezegd, zo gedaan.

Na de middag zijn we vertrokken en gelukkig ging het in het verkeer vlotter dan gisteren. In de stad op zoek naar een parkeerplaats, maar net als in Nederland is er overal betaald parkeren, met dit verschil: hier moest je vooraf betalen, 10 dollar, maar wij moesten eerst pinnen. Zei die parkeerwacht dat we 10 minuten de tijd kregen om geld te pinnen en toen we terug kwamen, zat hij ons uit te schelden en wat we wel niet meenden. Het was daar geen vrij parkeren en hij had ons nummer al doorgegeven enz enz. Wij dachten: krijg het heen en weer en toen wij wegreden kwam de sleepdienst er net aan. Hadden wij weer geluk dat we mooi wegreden. Die was dus inderdaad voor ons bestemd. Wij gingen op zoek naar een andere parkeerplaats, want die vent die zo zat te schelden die kreeg ons geld in ieder geval niet. Typisch een Betty actie.
 
We vonden een parkeerplaats vlakbij Starbucs, dus daar zouden we voor we weer weg gingen wel een bakkie doen. Toen lopend naar de Walk of Fame (North Highland Avenue 1921) en dat was maar 500 meter van de parkeerplaats. De Walk of Fame is eigenlijk best lang en beperkt zich niet alleen tot de beide kanten van deze straat, ook in de zijstraten gingen de sterren gewoon door. We hebben heel wat afgelopen, maar de ster van Elvis hebben we niet gevonden.
 
Om half 5 was de laatste Hollywood-Beverly Hills tour van 2 uur en na wat afpingelen zijn we toch mee geweest. Nou voor diegenen die ooit naar Los Angeles gaan: niet met die tour meegaan, want het is echt de moeite niet waard. Die bus rijdt veel te hard en je krijgt nauwelijks de mogelijkheid om iets te zien, laat staan om iets te fotograferen. De huizen van de beroemdheden staan achter grote heggen of liggen hoog in de bergen. Soms zie je alleen het toegangshek of de toegangspoort.

Al met al heb ik deze dag en gisteren niets kunnen ontdekken waardoor Los Angeles mooi gevonden moet worden. Ik vond er niks aan, echt helemaal niks en dat zeg ik niet gauw. Nou ja, alleen de Walk of Fame dan…dat vond ik wel leuk.
 

Vrijdag, 21 mei 2010

Santa Margarita – Santa Barbara - Los Angeles – Pomona (374 km)
 
Staat: Californië
 
De wekker liep af om 6 uur. Wij zijn er elke dag vroeg bij want we houden niet van luieren, maar willen veel zien en je ziet niks als je je ogen dicht hebt en in dromenland bent. Dus weer vroeg op pad. Natuurlijk eerst even een kijkje nemen bij het Lake Margarita. Dat blijkt in een regionaal park te liggen waar o.a. nog beren en bergleeuwen huishouden. Nadat we daar rondgereden hebben zijn we richting kust vertrokken om nog een walvis in de verte te aanschouwen. In Santa Barbara aangekomen hebben we de hele pier afgesjouwd tot aan het eind, maar geen walvis te bekennen. Het was er wel mooi en een gezellige drukte. We hebben enorm gelachen met een stel Amerikanen en voor een paar tieners mocht ik de fotograaf zijn. Joepie een nieuwe baan!
Na Santa Barbara ging het richting Los Angeles. Het leek wel of de hele Vs naar Los Angeles ging, gatverdarrie wat druk op de wegen en niet leuk. Soms 12 rijen dik, dus iets breder dan de A1 richting Amsterdam. Maar afijn, je moet er wat voor over hebben als je het meest famous deel van L.A. wilt zien, namelijk Hollywood en vooral de letters tegen de Hills natuurlijk. We hadden al behoorlijk lang rondgereden in Beverly Hills maar de letters Hollywood..ho maar. Toen eerst maar even ergens gegeten. Toevallig was dat bij de Rus uit Oekraine. Goed eten hadden ze wel…echt helemaal geweldig en daar kwamen we mooi even tot rust. Die Russen hebben ons verteld hoe we bij de Letters in de heuvels moesten komen. Jammer, wij konden er niet dicht genoeg bij komen, maar we hebben het in ieder geval gezien. De stad was ongelooflijk druk en een drukkere stad heb ik op deze aardbol nog nooit meegemaakt en ik ben er al in velen geweest. Maar toch heb ik mij niet een keer opgejaagd gevoeld in het verkeer ondanks dat je je wel behoorlijk moest aanpassen aan de snelheid en die is voor de doorgaande snelwegen in en rond de stad met 12 rijbanen best pittig namelijk rond 65 mijl per uur (= zo’n beetje 102 km per uur). En dan ook nog steeds opletten in welke baan je verder moest. Nou ja, ik ben in ieder geval weer een ervaring rijker. Rond 19.00 uur kwamen we op onze laatste KOA-camping aan.

Donderdag 20 mei 2010

Sacramento – Santa Margarita (506 km)
Staat: Californië
Gisteravond besloten we dat we toch een langere route gaan maken omdat we perse the Golden Gate Bridge en het eiland Alcatras willen zien. Dus waren we op tijd naar bed gegaan om ook weer op tijd te kunnen vertrekken. De rit naar San Fransisco duurde ongeveer 2 uur en de weg er naar toe was echt hartstikke druk. Soms 12 banen naast elkaar. Op een gegeven moment verlaten we de grote autoweg en rijden door de voorsteden van de grote stad. De tocht voert ons langs allerlei lagunes, een soort binnenwateren met brak water die in verbinding staan met de Stille Oceaan. De weg voert ons over bruggen en dammen. Uiteindelijk komen we op het schiereiland die de Golden Gate Bridge verbindt met de stad San Fransisco. We hebben echter 1 probleempje, onze benzine is bijna op. Volgens mij lukt het nog wel, gewoon in de Tom Tom ingeven als belangrijke plek (tankstation) om er vervolgens steeds voorbij te rijden. Gewoon doorijden. Uiteindelijk komt de Golden Gate Bridge in zicht. We hopen dat de auto niet blijft staan. Over de brug moeten we tol betalen 6 dollar voor deze wereldberoemde brug. Dan moeten we rechtsaf want Tom Tom geeft deze aanwijzing maar ik mis dat…oeps. We rijden door downtown San Fransisco. Links van ons is water en we parkeren op een grote parkeerplaats. Wat blijkt? Tegenover ons is het boeveneiland Alcatras. Daar gewoon even gerelaxed en foto’s gemaakt. Toen weer verder en we moesten eigenlijk afslaan maar dat was afgesloten. Een geluk want zo kwamen we dwars door San Fransisco. Echt de moeite waard. Maar wat een super grote stad, het duurde ongeveer anderhalf tot 2 uur voor we er echt uit waren. Gelukkig hadden we inmiddels de tank weer vol benzine. Wat zeg ik: het komt allemaal goed.
Daarna uren en uren rijden door een gevarieerd landschap. Niet echt vervelend maar het is hier veel drukker op de weg dan we tot nu toe hebben meegemaakt.
Eindelijk de afslag naar Santa Margarita. Tjonge, waar we hier terecht zijn gekomen! Echt hartstikke mooi in de pure natuur. Met countrymuziek op de radio voelen we ons bijna cowgirl and cowboy en dan ook nog slapen in een blokhut. Morgen onze laatste etappe: naar Los Angeles.

Woensdag 19 mei 2010

Lake Isabella – Sacramento (513 km)
 
Staat: Californië
 
Het is 6 uur…de wekker loopt af en de zon schijnt al naar binnen. Het is tijd om even de computer op te starten en te kijken of er nog iemand on line is. Berichtjes lezen en krabbels plaatsen. Daarna op ons gemak ontbijten en lekker douchen. Om half 9 is alles ingepakt en zijn we uitgecheckt, dus meteen vertrokken.
Door het dal van Lake Isabella ging het richting Bakersfield. Een geweldig mooi dal met links en rechts hoge bergen en een schitterend meer die allerlei recreatiemogelijkheden biedt. We vervolgen onze weg langs de rivier verder het dal in, die ruw en diep is met veel rotsen en groen, maar de bergen zijn dor en droog. De weg is smal en erg druk. Ik ga regelmatig aan de kant om verkeer achter mij te lossen. Als dank wordt dit gebaar vaak beantwoord met een druk op de claxon. De tocht door de bergen is echt geweldig mooi en we blijven er zeker een uur tot anderhalf uur in rijden. Daarna, van Bakersfield tot Sacramento, 260 mijl lang wordt het landschap weer ontzettend vlak en saai. Een erg brede vallei wat lijkt op het polderlandschap in Nederland. Gelukkig schijnt de zon en het is 84 graden F en dat is ruim 28 gaden C, maar er staat wel een flinke wind dus gevoelsmatig is het iets kouder. Deze temperatuur met de zon maakt het er allemaal weer wat vriendelijker op.
 
17.00 uur, we zijn inmiddels zo’n uur op de camping en zijn aan de koffie en eten een 

Dinsdag, 18 mei 2010

Las Vegas – Lake Isabella (465 km)
Staat: Nevada – Californië
Vandaag na een enerverende avond Las Vegas zijn we om 9.30 uur vanaf de receptie richting Lake Isabella vertrokken. De stad hebben we verlaten door eerst een stukje door het centrum te rijden. Verder was het 1 lange, rechte, slaapverwekkende weg door de woestein/dessert. We hadden niet verwacht dat het er zo uit zou zien. Echt niet om aan te raden om daar te rijden. Was er ook nog zo’n imbeciel die mij van de weg af wou rijden. Haalde in waar het niet mocht en ook niet kon, dus ik snel op de vluchtstrook. Zou het op het eind van onze vakantie nog mis kunnen gaan. Gelukkig was ik nog wel bij mijn positieven.
De laatste 70 km veranderde echt van alles. De omgeving werd bijna spectaculair mooi. Hoog de bergen in om vervolgens 30 km lager te eindigen in een heel groen, landelijk, bijna Nederlands aandoend landschap. De bergen niet meegerekend dan wel te verstaan. Onderweg heel veel Yoshua trees gezien. Kortom, deze tocht is wel de moeite waard. Rond half 4 kwamen we hier aan.
We gaan nu lekker genieten van het mooie weer, want daar hebben wij het echt steeds mee getroffen. Het is hier 76 graden F en dat is 24,4 graden C.

Maandag, 17 mei 2010

Flagstaff – Las Vegas (405 km)
Staat: Arizona – Nevada
Vanmorgen na een slaap van 12 uur hebben we het toch nog heel rustig aangedaan voor we vertrokken. De weg naar Las Vegas loopt voor een deel parallel aan de Roue 66. We besloten om deze Route 66 te gaan rijden want ik wilde immers in Williams mijn slag slaan. De Route 66 was een voltreffer. Het beste is om deze te volgen vanaf afslag 139. Het duurde nogal een poosje voor we in de eerste plaats kwamen. Seligman, de moeite waard om uit te stappen, zeker als je alles wilt zien hoe het vroeger was en vooral als je veel wilt kopen. Ik kwam helemaal in mijn element en wilde alles zien wat los en vast zat. Heerlijk jeugdsentiment, vooral omdat mijn stamkroeg in mijn tienerjaren ook Route 66 heette en in die bar zowel de begintune en eindtune "Get Your Kicks On Route 66" van de Rolling Stones was. Nou die kicks die heb ik vandaag wel gehad. Alleen de Rolling Stones heb ik niet gehoord, maar wel alle golden oldies. Ook op de radio onderweg on Route 66. We hebben in Seligman nogal lang rondgehangen en natuurlijk moest ik ook nog even met Charlotte overleggen over het wel of niet kopen van een tas. Dat is nou weer typisch moeder dochter, oftewel Betty Charlotte.

In het volgende plaatsje Peach Sprs hebben we heerlijk gegeten bij de Indiaan. Be kon het zo gemaakt hebben, dus voor mij smaakte dat uitstekend.
In weer een volgend plaatsje Hackberry stond 1 oud tankstation die niet meer funktioneerde. Advies: uitstappen en foto’s maken en vooral naar binnen gaan. Echt helemaal te gek. Dit oude stuk Route 66 had een lengte van ongeveer 120 km.

De Route 66 verlieten we dus in Kingman en toen ging het naar Las Vegas. Onderweg dacht ik: wat zien die bergen er vreemd uit. Bleken dat de Black Mountains te zijn. Nou black was het en somber ook, temeer daar de zon zich even niet liet zien. Verder richting Las Vegas waren ze bezig met een nieuwe stuwdam waar nogal veel toeristen op af waren gekomen. Het was ook wel een behoorlijk knap stukje werk. Uiteindelijk verlieten we de bergen en zagen in de verte Las Vegas met al zijn  flatgebouwen. We hadden geluk, Tom Tom kende het adres van de camping en bracht ons er feilloos heen. Middden in het centrum bij Circus Circus. In een caravan, zo geweldig compleet, ik wil eigenlijk de rest van de vakantie wel hier blijven Maar goed, we hebben iets anders besproken. Eerst maar eens even de stad in. 
Ruim 4 uur duurde onze voettocht. Pffffff op het laatst was het afzien, maar zeer de moeite 

Zondag 16 mei 2010

Marble Canyon – Grand Canyon - Flagstaff (199 km)

Staat: Arizona

Gisteravond viel wel heel snel de nacht in en het werd ineens aardedonker, vandaar even de eerste 3 foto’ s…gewoon helemaal niets te zien. Na een dag met hindernissen en een nacht met opspelende buikklachten van mij waardoor ik weinig had geslapen startten we toch opgewekt de dag richting het grote ravijn.
Het was mooi weer en de weg erheen voerde ons over een droge vlakte wat later bleek Navajo Nation te zijn (indianenreservaat). Links en rechts van de weg stonden caravans her en der op de prairie en rondom deze caravans al hun rotzooi, want dat was het. Na een eindeloze tocht van wel 3 uur arriveerden wij bij the Grand Canyon. Een indrukwekkend landschap waar onderin beneden tussen alle rotsen de Coloradorivier stroomt. In dit National Park hebben wij ook nog een indianenruine en een -museum bekeken.
Op heel veel punten hebben we foto’s gemaakt en gekeken naar dit onvoorstelbare landschap. Bij het informatiepunt lazen we dat je eigenlijk beter een hele dag kunt blijven rondhangen, tenminste als je de diverse kleurschakeringen wilt zien. Daar hadden wij geen tijd meer voor. Voor de liefhebbers: als je er ooit heen gaat en dit wonder wilt zien, bovenop de Grand Canyon zijn campings en hotels.
En toen gingen we verder naar de camping in Flagstaff. Maar wat een pokkeneind en omdat ik ook behoorlijk kort geslapen had, was het nogal vemoeiend geworden. Aangekomen in Flagstaff bleek dat de camping onvindbaar. Tom Tom kende het adres niet en een wirwar van wegen maakte het er allemaal niet eenvoudiger op. Tot overmaat van ramp stuurde een dame ons ook nog  de verkeerde kant op. Na zeker een uur zoeken kregen we een helder idee. De camping lag aan een weg naar een bepaalde plaats. Dat ingegeven in Tom Tom en nog een keertje vragen aan iemand die ons uiteindelijk de goede kant opstuurde. Om 18.00 uur aangekomen in de cabin en daar ben ik direct in mijn slaapzak gedoken en in slaap gevallen om vervolgens de andere morgen pas om 6 uur wakker te worden. In geen tijden ben ik zo kapot geweest. Wat een dag, maar wel mooi.

Zaterdag, 15 mei 2010

Richfield  – Marble Canyon (361 km)

Staat: Utah – Arizona
Even denken aan Gerda Jansen, mijn schoolvriendin. Vandaag zou ze jarig zijn. 

Vanmorgen niet zo vroeg vertrokken vanwege de korte afstand naar Cannonville. Dat zou onze eindbestemming zijn. Onderweg wilden we door National Park Bryce Canyon rijden. Aanvankelijk dachten we bij het begin van het rode landschap met rotsen dat het park niet zo groot was. Maar toen we verder reden richting Cannonville bleek dat de hoofdingang van het park nog niet in zicht was. We volgden de borden en reden naar de hoofdingang waar we de pasjes van Marco en Ruth hebben gebruikt. Dwars door het park liep een asfaltweg en de lengte van deze weg was ongeveer 23 mijl naar boven. Daar was het uitzichtpunt Rainbow Point (elevation 9115). Daar hebben we gepicknicked. Toen naar beneden en overal de uitzichtpunten bekeken. De een nog mooier dan de andere. Bij het punt Amphitheater stond een Ranger die bezig was met een rondleiding en uitleg gaf hoe de rotsformatie ontstaan was. Heel interessant. Het was erg druk in het park omdat het zaterdag was. Alle Amerikanen zijn dan vrij en het was overal vrij kamperen dit weekeind.
Ook andere delen van het park waren mooi, enorm veel bomen en grote vlaktes. Dat het er zo uit zou zien hadden we niet verwacht. Na dit bezoek gingen we naar Cannonville. De camping was volgeboekt en dus moesten we verder. Tom Tom ingesteld om verder te reizen en toen bleek dat Tom ons via zandwegen wou laten rijden. Dat leek ons toch maar niks en dus maar weer terug. Maar het was wel een heel mooie omgeving en hadden we niet willen missen. Vervolgens richting Kanab om daar naar een motel te zoeken. Wat bleek, alles was vol of nog 1 kamer met kingsizebed voor 120 euro, doeiiii de groeten. Dus wij weer verder. We dachten in onze naiviteit dat in het volgende plaastje wel iets zou zijn, maar mooi niet en dit volgende plaatsje was ook nog eens 100 km verder. Tot overmaat van ramp wilden we onderweg nog even tanken, bleek de creditcard niet te werken. Die van mij werd ook geweigerd. Dus maar weer verder. Een eindeloze weg hoog door de bergen en later een rechte weg naar beneden. Eindelijk een restaurant in zicht met een bezinepomp, hehe eindelijk en daar meteen gevraagd of we konden overnachten. Yes, een heel grote kamer met 2 grote bedden. Alleen geen internet, nou ja, who cares? Al met al een enerverende lange dag waarin we veel gezien hebben. Het blijkt dat we weer een tijdzone door zijn gekomen. Dus kunnen we lekker een uurtje langer blijven liggen. Even de foto’s uploaden en dan morgenavond alles maar op Space zetten. Het is niet anders. Het heeft iets langer geduurd want op 2 plekken hadden we internetverbinding.

Vrijdag 14 mei 2010

Cortez – Richfield (465 km)

Staat: Colorado – Utah

Vandaag zijn we iets later weggereden omdat ik had zitten klungelen in de douche. Was ik net gedoucht en bezig met bodymilk toen ik dacht: "wat is dit voor slijmerige prut?" Bleek het bodywash te zijn in plaats van bodymilk. Kon ik weer opnieuw gaan douchen. Lekker slim dus.

Afijn we vertrokken om half 10 en de reis zou gaan naar Greenriver, zo’n 5 uur rijden.
Voordat ik met mijn verslag verder ga even dit: als sommigen van jullie misschien de indruk krijgen dat Amerika saai is, althans onze ritten, dan is het tegendeel waar. Het is echt zo’n gigantisch groot en geweldig land, dat je het helemaal niet goed kunt omschrijven hoe het er uit ziet. Maar in ieder geval krijg ik een blij en vrij gevoel als ik hier rij en het is echt enorm relaxed. 

Wat vooral opvalt is dat iedereen zich aan de snelheden houdt. Mag je 75 mijl dan rijdt iedereen dat, mag je ergens opeens 55 mijl, dan rijdt iedereen 55 en kom je in een gebied waar kinderen naar school gaan en waar je 20 mag rijden, dan rijden ze daar 20 ook al is er geen kind te bekennen. En omdat iedereen zich er aan houdt, doe je vanzelf mee, dat is ineens helemaal niet moeilijk.
Verder is het een rare gewaarwording bij de kruispunten. Als op elke hoek een stopbord staat, betekent dat wie het eerst bij het kruispunt is, mag het eerst doorrijden. Heel vreemd dat je dan het verkeer van rechts geen voorrang hoeft te geven. Moet je in Nederland eens proberen, dan kun je meteen ruzie krijgen over wie er dan wel het eerst bij het kruispunt was.
Fietsers zie je hier ook weinig tot helemaal niet en dat is met die afstanden ook niet zo vreemd. Een enkeling kom je tegen, die dan nog zo’n beetje de hele dag moet doorfietsen voor die zijn tent kan opzetten.

We rijden in het gebied van de 4 corners. Dat betekent dat we in een 4-landenpunt zijn: New Mexico, Arizona, Utah en Colorado. Tja en dan komen we in Utah en dat is wel even iets anders. De ene keer heb je het idee dat je in een grote zandafgraving rijdt en de andere keer denk je: als ze me vroeger gezegd hadden dat het er zo op de maan uitziet, dan zou ik dat geloofd hebben. Woorden schieten echt te kort als je de verschillen allemaal ziet. De ene keer is het dus vlak en kaal, de andere keer ziet alles er geel uit en dan weer rood. Bekijk het filmpje maar eens en ervaar wat wij o.a. ervaren hebben in onze autorit van vandaag. 

Verder mooie uitzichtposten gezien en daar zijn we natuurlijk een aantal keren gestopt.
Rond 2 uur kwamen we in Greenriver aan. Omdat het dit weekeind vrij kamperen is en er zogenaamd geen plaats voor ons was, hebben we meteen maar besloten om verder te gaan, want morgen gaan we Bryce Valley in en daar willen we wel enige tijd doorbrengen. Dus alle kilometers die we vandaag konden meepikken zou ons morgen weer schelen. Na nog een heel mooie rit door de bergen met mooie uitzichten maar in een regenbui van ongeveer 30 minuten kwamen we om 17.00 uur in Richfield aan. Deze KOA-camping is een erg mooie camping met veel gras en bomen. Gelukkig is er een cabin voor ons vrij. Tot nu toe treffen wij het enorm als het om de weersomstandigheden gaat. Elke dag lopen we met blote armen en alles kunnen we zonder jas doen. Alleen hebben we pech gehad dat we niet naar Nashville konden. Oh ja, jammer voor mij, maar de zwembaden op de KOA’s zijn allemaal nog gesloten.

Vrijdag, 14 mei 2010

Richfield  – Marble Canyon (361 km)

Staat: Utah – Arizona
Even denken aan Gerda Jansen, mijn schoolvriendin. Vandaag zou ze jarig zijn. 

Vanmorgen niet zo vroeg vertrokken vanwege de korte afstand naar Cannonville. Dat zou onze eindbestemming zijn. Onderweg wilden we door National Park Bryce Canyon rijden. Aanvankelijk dachten we bij het begin van het rode landschap met rotsen dat het park niet zo groot was. Maar toen we verder reden richting Cannonville bleek dat de hoofdingang van het park nog niet in zicht was. We volgden de borden en reden naar de hoofdingang waar we de pasjes van Marco en Ruth hebben gebruikt. Dwars door het park liep een asfaltweg en de lengte van deze weg was ongeveer 23 mijl naar boven. Daar was het uitzichtpunt Rainbow Point (elevation 9115). Daar hebben we gepicknicked. Toen naar beneden en overal de uitzichtpunten bekeken. De een nog mooier dan de andere. Bij het punt Amphitheater stond een Ranger die bezig was met een rondleiding en uitleg gaf hoe de rotsformatie ontstaan was. Heel interessant. Het was erg druk in het park omdat het zaterdag was. Alle Amerikanen zijn dan vrij en het was overal vrij kamperen dit weekeind.
Ook andere delen van het park waren mooi, enorm veel bomen en grote vlaktes. Dat het er zo uit zou zien hadden we niet verwacht. Na dit bezoek gingen we naar Cannonville. De camping was volgeboekt en dus moesten we verder. Tom Tom ingesteld om verder te reizen en toen bleek dat Tom ons via zandwegen wou laten rijden. Dat leek ons toch maar niks en dus maar weer terug. Maar het was wel een heel mooie omgeving en hadden we niet willen missen. Vervolgens richting Kanab om daar naar een motel te zoeken. Wat bleek, alles was vol of nog 1 kamer met kingsizebed voor 120 euro, doeiiii de groeten. Dus wij weer verder. We dachten in onze naiviteit dat in het volgende plaastje wel iets zou zijn, maar mooi niet en dit volgende plaatsje was ook nog eens 100 km verder. Tot overmaat van ramp wilden we onderweg nog even tanken, bleek de creditcard niet te werken. Die van mij werd ook geweigerd. Dus maar weer verder. Een eindeloze weg hoog door de bergen en later een rechte weg naar beneden. Eindelijk een restaurant in zicht met een bezinepomp, hehe eindelijk en daar meteen gevraagd of we konden overnachten. Yes, een heel grote kamer met 2 grote bedden. Alleen geen internet, nou ja, who cares? Al met al een enerverende lange dag waarin we veel gezien hebben. Het blijkt dat we weer een tijdzone door zijn gekomen. Dus kunnen we lekker een uurtje langer blijven liggen. Even de foto’s uploaden en dan morgenavond alles maar op Space zetten. Het is niet anders. Het heeft iets langer geduurd want op 2 plekken hadden we internetverbinding.

Zaterdag, 15 mei 2010

Richfield  – Marble Canyon (361 km)

Staat: Utah – Arizona
Even denken aan Gerda Jansen, mijn schoolvriendin. Vandaag zou ze jarig zijn. 

Vanmorgen niet zo vroeg vertrokken vanwege de korte afstand naar Cannonville. Dat zou onze eindbestemming zijn. Onderweg wilden we door National Park Bryce Canyon rijden. Aanvankelijk dachten we bij het begin van het rode landschap met rotsen dat het park niet zo groot was. Maar toen we verder reden richting Cannonville bleek dat de hoofdingang van het park nog niet in zicht was. We volgden de borden en reden naar de hoofdingang waar we de pasjes van Marco en Ruth hebben gebruikt. Dwars door het park liep een asfaltweg en de lengte van deze weg was ongeveer 23 mijl naar boven. Daar was het uitzichtpunt Rainbow Point (elevation 9115). Daar hebben we gepicknicked. Toen naar beneden en overal de uitzichtpunten bekeken. De een nog mooier dan de andere. Bij het punt Amphitheater stond een Ranger die bezig was met een rondleiding en uitleg gaf hoe de rotsformatie ontstaan was. Heel interessant. Het was erg druk in het park omdat het zaterdag was. Alle Amerikanen zijn dan vrij en het was overal vrij kamperen dit weekeind.
Ook andere delen van het park waren mooi, enorm veel bomen en grote vlaktes. Dat het er zo uit zou zien hadden we niet verwacht. Na dit bezoek gingen we naar Cannonville. De camping was volgeboekt en dus moesten we verder. Tom Tom ingesteld om verder te reizen en toen bleek dat Tom ons via zandwegen wou laten rijden. Dat leek ons toch maar niks en dus maar weer terug. Maar het was wel een heel mooie omgeving en hadden we niet willen missen. Vervolgens richting Kanab om daar naar een motel te zoeken. Wat bleek, alles was vol of nog 1 kamer met kingsizebed voor 120 euro, doeiiii de groeten. Dus wij weer verder. We dachten in onze naiviteit dat in het volgende plaastje wel iets zou zijn, maar mooi niet en dit volgende plaatsje was ook nog eens 100 km verder. Tot overmaat van ramp wilden we onderweg nog even tanken, bleek de creditcard niet te werken. Die van mij werd ook geweigerd. Dus maar weer verder. Een eindeloze weg hoog door de bergen en later een rechte weg naar beneden. Eindelijk een restaurant in zicht met een bezinepomp, hehe eindelijk en daar meteen gevraagd of we konden overnachten. Yes, een heel grote kamer met 2 grote bedden. Alleen geen internet, nou ja, who cares? Al met al een enerverende lange dag waarin we veel gezien hebben. Het blijkt dat we weer een tijdzone door zijn gekomen. Dus kunnen we lekker een uurtje langer blijven liggen. Even de foto’s uploaden en dan morgenavond alles maar op Space zetten. Het is niet anders. Het heeft iets langer geduurd want op 2 plekken hadden we internetverbinding.

Donderdag, 13 mei 2010

Bernalillo – Cortez (384 km)
 
Staat: New Mexico – Colorado
 
Vandaag zou een lange dag worden in de auto, ruim 500 km en dat betekende zo’n 6 uur rijden. Tel daar een aantal stops voor koffie drinken, lunchen en boodschappen doen bij op, dan ben je zo’n beetje de hele dag op pad. Na een gratis ontbijt op de camping (pancakes met koffie) zijn we vanmorgen om 8.30 uur vertrokken en we kwamen rond 17.30 uur op de camping in Cortez aan.
 
Onderweg eindeloze vlaktes afgewisseld met rotsachtige bergen, de zogenaamde tafelbergen die op grote gebouwen of cathedralen leken. Natuurlijk hebben we ook weer een stuk van de historische Route 66 gereden en ik moet zeggen, het geeft wel een heel apart gevoel om daar te rijden. De vele stops onderweg werkten ook wel mee aan dat gevoel, want overal waren natuurlijk leuke hebbedingetjes van Route 66 te koop. Maar twijfelkont als ik ben, ik heb natuurlijk niks gekocht alleen een serie ansichtkaarten, die we vervolgens meteen verstuurd hebben. Heb ik zelf dus weer niks, hahaha. Maar ik sla mijn slag nog wel in Williams.
 
We kwamen door Navajo country, dat is een indinanenreservaat ter grootte van Groningen, Friesland en Drenthe bij elkaar. Heel groot dus. Maar wat een bende was het daar, veel armoede en gewoon triest om te zien.  
 
Ondanks dat dit een hele lange rit was, moet ik zeggen dat ik auto rijden weer heel leuk ben gaan vinden. Toen ik net mijn rijbewjs had, wilde ik ook het liefst lange afstanden rijden op de grote wegen, radio hard aan en lekker doortrappen. Dat doe ik nu dus ook, lekker muziekje aan en genieten maar. Mijn vakantie kan nu al niet meer stuk terwijl het spectaculairste gedeelte nog moet nog komen!  
 

Woensdag, 12 mei 2010 

Taos – Bernalillo ( 186 km)
 
Staat: New Mexico
 
Vandaag zijn we vroeg wakker geworden. Dit keer van een zeer slecht bed en van het lawaai van het verkeer, dus gingen we maar weer vroeg uit de veren. Om 9 uur waren we al in Taos, het indianendorp. Daar moesten we zelfs betalen voor de camera die we hadden meegenomen en waar we foto’s mee wilden maken. Als je de bevolking op de foto wilde zetten, dan moest je speciale toestemming vragen. 
We waren een van de eerste bezoekers en we konden alles goed bekijken en een praatje maken met de echte Indinanen.
Later kwamen er meer bezoekers en we vielen kennelijk op omdat we in t-shirt liepen en iedereen had een trui of een jas aan. Ze vroegen ons waar we vandaag kwamen want het was voor hen heel bijzonder te zien dat we er zo bij liepen. Nou ja, wij vonden het gewoon lekker weer.
 
Na Taos ging het richting Santa Fe via een mooie afwisselende weg, die de ene keer door een enorme vallei ging en voor je er erg in had weer door de bergen. Onderweg nog een stop gemaakt bij de Rio Grande.
 
Santa Fe is de oudste staatshoofdstad van Noord Amerika en hier hebben we lekker gedineerd bij de Mexicaan. Daarna hebben we de stad bekeken. De centrale Plaza ligt in het hart van de stad. Onder de poort van de Palace of the Govenors is tegenwoordig een indianenmarkt en er staan winkels, cafes en galeries. Verder staat er de St. Francis Cathedraal.
 
Na weer een 3 kwartier rijden kwamen we aan op de KOA-camping. Even snel de foto’s op internet gezet en daarna een wasje gedraaid. Dat is toch een voordeel van de camping. Alles bij de hand, wasmachine, droger, winkel echt alles is er. Vanavond na het eten nog even de plaats in geweest. Wat opvalt is de enorm bezette parkeerplaatsen bij de casino’s. Tja, het is maar net waar je je geluk wlt zoeken.
 
Foto’s van Taos, Rio Grande en Santa Fe

Dinsdag, 11 mei 2010

La Junta – Taos (322 km)
 
Staat: Colorado – New Mexico
 
Vanmorgen werden we op een redelijk normale tijd wakker. Het was koud, dus de kachel werd weer even aangezet. Be had een route uitgestippeld naar Alamosa en die zou 4 en een half uur duren (297 km). We zullen vanaf vandaag langer over de afstanden doen omdat we veel meer gaan rijden op secundaire wegen.
 
Even een filmpje toevoegen. Had ik gisteren wilen doen, maar dat was niet gelukt. In de buurt van La Junta bij die gevangenis. Grote vlaktes en weinig tot niets te zien. Een gevangene zal niet zo gauw ontsnappen want je valt daar echt wel op. Oordeel zelf. ..bekijk het filmpje onderaan de pagina
 
Met frisse moed vertrokken we om half 9, maar het was koud, winderig en bewolkt. Niet veel aan en leek dus echt Nederlands weer. In Pueblo haddden we onze eerste koffiestop en ook voor de eerste keer bij MacDonald. Maar ook daar was het koud. Niks aan dus en gauw weer verder. Toen kwamen we weer in de Rocky Mountains, dat was echt geweldig en het was inmiddels ook heel mooi weer geworden. Maar vervolgens belandden we weer op een hoogvlakte en daar waaide het zo enorm dat het er gewoon mistig was van de stof. Rond 13.00 uur kwamen we in Alamosa aan. De KOA camping lag midden op die stoffige vlakte en om daar nou te gaan zitten in die stoffige bende dat leek ons niks. Dus de atlas werd er bij gehaald en we hebben maar besloten om door te rijden naar Taos.
 
Net voor de Rio Grande dachten we, waar wonen nou die mensen? We zien toch auto’s en bedrijvigheid en ja hoor, daar zagen we ze, huizen die half in de grond waren gebouwd zodat ze nauwelijks te zien waren.  
 
Via een stop bij de Rio Grande die in een enorm diepe ravijn stroomt, gingen we verder tussen de bergen door naar Taos. Deze omgeving was zo overweldigend, dat we er allebei stil van waren. Je kunt je het gewoon niet voorstellen en deze omgeving is nergens mee te vergelijken. Je kunt het ook niet goed omschrijven alleen kun je stellen dat je tussen deze bergen met die enorme lege vlaktes er tussen als mens helemaal niets voorstelt.
 
Taos is een plaats die al meer dan 1.000 jaar bewoond wordt door Pueblo Indianen en is om deze reden de oudste bewoonde plek in de V.S. In Taos is geen KOA camping, dus hebben we een motel opgezocht. En daar zitten we dan nu ons verhaaltje te vertellen. 
 
Vanavond het plaatsje bekijken en lekker een hapje eten bij Antonio.

Woensdag, 5 mei 2010

Hele dag Memphis – Graceland
Tennessee (= groen). Tijdsverschil met Nederland is 7 uur.
Na een douche en ontbijt kwam ik aan de praat met Nederlanders. Die waren uit Nashville gevlucht vanwege de overstroming. Ik had al zoiets gelezen in een berichtje van Sandra, dus we waren eigenlijk al een beetje op de hoogte. Maar voordat er iets geregeld moet worden voor morgen, wilden we eerst de dag invullen zoals we gepland hadden. Dus eerst lopend naar Graceland. Binnen 5 minuten waren we er. We stonden daar voor de hekken en hebben enkele foto’s gemaakt en we vroegen of we verder mochten lopen. Dat mag alleen als je ‘s morgens heel vroeg bent omdat op dit tijdstip de busjes af en aan rijden. Wij terug en een ticket gekocht. Dus in de rij wachten tot het busje komt. De rij viel op zich wel mee. Kwatiertje gewachht. De rit duurt echt maar 2 minuten en toen stapten we al uit voor Graceland. Mooie grote oprijlaan. Daar werden we door de gids opgewacht. Ze vertelde de story en toen konden we naar binnen. Koptelefoon op en zo werden we gegidst. Indrukwekkend was het allemaal, en we kwamen door veel vertrekken, allemaal luxe ingericht. Daarna het hele terrein over en uiteindelijk naar het graf. Toen weer met het busje terug naar de andere kant van de straat waar de tour verder ging. Nou na, wat heet tour. Ze zetten je gewoon af en wijzen waar je moet zijn. De vliegtuigen waren wel leuk, maar de enorm vele giftshops zijn aan ons niet besteed dus daar waren we heel snel klaar mee. De laatste 2 dingen die we van die tocht zouden zien bleken ook allemaal giftshops te zijn. Nou ja zeg.  .. dat gaat toch helemaal nergens over. Om half 2 hadden wij het allemaal wel gezien en wilden naar onze koele cabin. Kijken hoever het naar Tupelo is met de auto. Maar dat blijkt te ver, dus gaan we de reis voor morgen maar even uitstippelen, het weblog aanvullen en de foto’s plaatsen. Straks nog even naar de winkel voor boodschappen.

Dinsdag, 4 mei 2010

Vliegreis Amsterdam – Detroit – Memphis.
Vannacht om 3 uur zijn we vertrokken van Hardenberg naar Amstelveen. Daar hebben we Charlotte opgepikt en zij heeft ons verder naar Schiphol gebracht. In vertrekhal 2 konden we de opstapkaart uitprinten. Alles ging goed tot we bij gate E8 kwamen, want daar stond op de borden dat er vertraging was. In plaats van vertrek om 7.55 uur zou dat 09.30 uur worden. Wel balen, maar ja, het is vakantie en we hebben alle tijd van de wereld en ook in Detroit hebben we alle tijd om over te stappen omdat we de vlucht van Detroit naar Memphis hebben laten veranderen. We komen de tijd wel door hier op Schiphol en wat ben ik nu al blij met mijn notebook, hahahaha. Dan wordt omgeroepen dat we door de controles kunnen. Maar wat een pech, de rugtas van Be scheurt uit de bodem en daar staan we dan met ons goeie gedrag. Maar met een paar plastic zakken er om heen redden we het voorlopig wel. Dat wordt in Detroit of Memphis een nieuwe rugtas of een vliegtuigkoffertje kopen. Detroit ligt in Michigan (=geel) en het tijdsverschil met Nederland is 6 uur.

Eindelijk zet het vliegtuig zich rond 10 uur in beweging en stijgen we op. De vlucht duurt ongeveer 8 uren tot Detroit. Lezen in een goed boek is een idee om de tijd door te komen. Je kunt ook films bekijken of radio luisteren.
Het is nu 12.30 uur en we hebben net precies ons ontbijtje achter de kiezen, dus eigenlijk was het meer een brunch. Nu volgen de formaliteiten, papieren invullen. Tja het hoort er allemaal bij. Op het beeldscherm voor ons zien we dat we momenteel boven de Atlantische oceaan vliegen. Het is wel leuk om te volgen. Verder vinden we beiden dat je net zo goed met Ryanair kunt vliegen, want om nou te zeggen dat het hier allemaal een stuk luxer is in dit vliegtuig, dan is ons antwoord Nee.
Kwart voor 5 Nederlandse tijd. Ik word wakker met een rammelende maag en mijn biologische klok zegt dus dat ik iets tot mij moet nemen. Be heeft ook zin in eten. We hopen dat de kar nog een keer langskomt, maar dat zal wel niet. Nog anderhalf uur te gaan en zolang kunnen we niet wachten. Dus toch maar even kijken wat er nog in de tas zit. Maar wat is dat, ik ruik iets pittigs en daar komt de kar aan. Gauw afsluiten dus.
Half 6 Nederlandse tijd. Een pizzabroodje, frisdrank (water voor ons), koffie en een ijsje na. Precies goed. He he daar kunnen we het weer even mee doen. Nog 40 minuten en dan landen we in Detroit. Even de benen strekken want daar zijn we wel aan toe. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan met de beveiliging daar.
14.00 uur Amerikaanse tijd. In Nederland is het 20.00 uur. We zijn door alle controles, hebben lekker bij Starbucs koffie gedronken en we hebben een nieuwe tas gekocht. Nu zitten we te wachten op het vliegtuig naar Memphis. Die vertrekt om 15.40 uur dus dat duurt nog een poos. Ach, we pakken het boek wel weer tevoorschijn en we gaan nog wat rondlopen. Charlotte even ge-sms’t dat we in Detroit zijn aangekomen. Dat wil ze altijd graag weten. Trouwens er wordt veel ge-sms’t door deze en gene. Daarna op naar Memphis een vlucht van anderhalf uur.
In Memphis de auto gehaald en volgens Jan Bol is de uitgebreide verzekering het best. Nou ook het duurst pfffffff wat een tegenvaller. Maar ja met een grote auto onder de kont kan de vakantie niet meer stuk. Een goed begin is het halve werk. Binnen 20 minuten zijn we op Campground bij Graceland. We zitten net buiten op de veranda een beetje te genieten, komt er een sms-je van Richard Atkins en hij wenst ons veel plezier op Graceland. Leuk toch?  ’s Avonds naar het Heartbreak Hotel om te eten en een pilsje te drinken.
Bijna 22.00 uur hier en net terug in de cabin. Even dit verhaaltje op Spaces plaatsen en dan snel naar bed. We zijn zo’n beetje 31 uur op. Dus hoogste tijd om te gaan slapen.