Vandaag vertrekken we voor een kort rondje nadat Rianne en Meghan zijn vertrokken. We gaan naar Heemserveen en lopen een mooi rondje langs de heide. Ik maak foto's en onderweg eten we een banaan, zittend op een paal.  
​De foto's vertellen dat het dichtbij huis heel mooi is. 

Sinds lange tijd weer eens lekker naar het bos in het Rheezerwold. De heide bloeide ook hier. Mooi hoor.

Wandelen inde  rgeenAl heel vroeg zwaaien wij onze zoon Marco uit en wij stellen onszelf de vraag; duiken we er nog weer even in of gaan we direct aan de wandel. We besluiten het laatste. Ik moet me nog aankleden en als dat gebeurd is gaan we. Als we net 300 meter van huis zijn, gaan we weer terug. Het regent en dus moeten de capes mee. Op weg naar het bos begint het steeds harder te regenen, maar we gaan niet terug naar huis. Als we in het bos zijn trekken wij onze capes aan, maken een foto en gaan op pad. Het is inmiddels licht. Het gaat best lekker en het is ook helemaal niet koud. Ik ben blij dat ik alleen een t-shirt aan heb want na 3 km wordt het wel behoorlijk warm onder die cape. Er staat een stevige wind en soms vind ik het in het bos best eng. Ik wil eigenlijk liever het bos uit en daarom lopen we de laatste kilometers om het bos heen over de zandweg. Nou ja, het is meer een modderpoel. Soms moeten we maar zien hoe we onze weg vinden. Ach eigenlijk is het ook wel weer leuk. Als we weer bij de auto komen gaan de capes in de kofferbak. Thuis moeten we toch schone kleding aan want de broeken zitten onder de modder. Een paar uurtjes later is het stralend weer. Zul je altijd zien. 

Vandaag een wandeling vanuit huis, dus gaan we een beetje de toerist uithangen in eigen stad. Het zonnetje schijnt dus we vertrekken snel, althans zo snel dat we voor 12.00 uur terug willen zijn. 2 routes aan elkaar: paars en rood.
Langs de Vecht, door het Park en door de stad richting de Stuw en de Koppel en langs de Vecht en de Amaliabrug weer terug naar huis. De foto's vertellen het verhaal.

​Klik op de foto voor het fotoalbum.
​

Vandaag is het frisjes, anderen noemen het koud. Er ligt ook wat sneeuw en dat is mooi meegenomen. Dus vertrekken we naar het Rheezerwold. We zitten te dubben, tegengestelde richting lopen of toch het normale rondje. We kiezen toch maar voor het laatste. Er ligt niet heel veel sneeuw maar toch mooi om foto's te schieten. Lastig dat dan elke keer die handschoenen uit moeten, dus ik besluit ze in mijn jaszak te stoppen. Als we zo'n half uur op weg zijn, merk ik ineens dat mijn zakken leeg zijn. Gatsie. Wat gaan we doen? Toch maar terug om te kijken of ze ergens liggen. Lopen we nu toch nog in tegengestelde richting, haha. Dan zie ik de handschoenen op het pad en stop ze gauw in de zakken van mijn vest. Hiermee wordt de wandeling een stukje langer, maar dat geeft niet. We genieten er van. 
Om 10 voor 12 komen we bij de auto aan, net in tijd om af te stemmen op rockabilly radio om de show van Charles te volgen. (Leuke zender en zeer aan te bevelen.) De maand wordt afgesloten met 163 km op de teller. Nog 1856 te gaan.

Ook vandaag gaan de beentjes van de vloer en we besluiten vanuit huis te lopen. Het weer is niet zo daverend mooi, beetje grauw en grijs, dus om nou op route te gaan, nee. Na de koffie vertrekken we met een flesje water, een appel en een sinasappel. Bé wil graag over de dijk langs de Vecht, dus na anderhalve kilometer gaan we onder de weg door over prikkeldraad en een eind verderop weer. Maar eerst komen we de schapen tegen. We maken wat grappige foto's en Bé zegt steeds, zakken zakken en later zie ik waarom. Het lijkt net of ik op een schaap zit. Wel grappig.

Nog even 2 keer over en onder prikkeldraad door en dan lopen we over een weiland. We willen het nieuwe tunnetje door, maar daar zijn ze aan het werk. Natuurlijk mogen we er niet langs, er wordt nog volop gewerkt. Wel maak ik foto's van de werkzaamheden.

Via een zandpad komen we op de N34, die nog niet open is, maar er rijden wel auto's met werklui af en aan. Binnenkort wordt de weg geopend. Nog even over een weg met voertuigen en dan kunnen we het bos in.
Op ons bankje stallen we alles uit en gaan even lekker een stukje fruit eten. Het zonnetje schijnt inmiddels al een tijdje en dat maakt de wandeling prettig. Dan de laatste 4 km terug naar huis waar we rond half 12 zijn. Het is bijna lunchtijd.

Vandaag zijn de weerberichten niet al te best en we veranderen ons plan voor vandaag. Eerst het bos in en vanmiddag naar de sportschool. We pakken snel een rugtas in, kleden ons wat warmer aan en voor de zekerheid ook in de regenjas. We gaan naar ons geliefde bos, het Driehoeksbos, zo noemen wij het in ieder geval. Weet niet eens wat de echte naam is. Het is het bos waar Bobby begraven ligt. Om 10 uur stappen we uit de auto en zetten de Endomondo aan. Ja ja, alles moet geregistreerd worden, hahaha. We lopen en kijken al zoekend op de grond naar paddenstoelen. De herfst ligt inmiddels ook op het water, wat een mooi plaatje oplevert. Wij worden vandaag beloond, we zien veel paddenstoelen. Ook vreemde exemplaren waar Bé natuurlijk weer een hilariscche opmerking op loslaat, die ik hier maar niet noem. We pauzeren even bij Betty's bankje. We zijn op de helft van onze wandeling. We kennen het bos op ons duimpje en vervolgen een pad waarvan we denken dat we weer veel moois zullen zien. Als we bij de paarden aankomen, weten we dat we aan het eind van de wandeling zijn. De capuchon gaat op. Het regent maar het is niet koud. Eigenlijk wel heerlijk weer om te lopen. Thuis eten we soep en een broodje, doen wat administratie, chatten met deze en gene uploaden de foto's. Ondertussen luister ik naar de rockabilly radio van Charles Tilley. Een echte aanrader. 

Na een zeer slechte nacht stellen we de wandeling uit naar de middag. Ik heb het snel warm dus ik trek een t-shirt aan en draag een trainingsjasje. Bé is slim, trui en regenjas aan want na 2 km begint het te regenen. We zijn dan innmiddels langs de nieuwe flat in aanbouw gelopen en onder de brug door richting Het Jodenbergje aan de Vecht. Teruggaan is geen optie, moet ik maar niet zo dom doen. Ik maak foto's van nieuwsgierige schapen, maar als we dichterbij komen, lopen ze weg. En dan ineens heb ik er een aan mijn broek hangen, hahaha. Ik verschuil mij achter Bé (wat ben ik een lafaard). Dan verder en we steken de N34 over. Die is afgesloten en nu kunnen we mooi zien hoe een nieuwe groene streep op de weg aangebracht is. Aan de andere kant van de weg gaan we het Engelandsche bosje in en lopen de Jodenweg af. Dan richting de Marslanden. Op het kruispunt zien we een markering van het Pieterpad en die mensen die hier markeren hebben er echt geen kaas van gegeten. Pff, de markering zegt echt: rechtdoor lopen, maar de route moet linkaf. Ik herinner mij dat onze gasten het er over gehad hebben en uiteindelijk Google maps erbij gepakt hebben. Treurig vind ik dat. Wij lopen wel rechtdoor en via het loop-fietspad gaan we onder de N34 door naar de Amaliabrug. We zijn er. Nu lekker aan de zoethoutthee.

Wat heerlijk als je je beter voelt en bijna de hele wereld weer aan kunt. Maar toch mezelf in acht genomen en niet al te ver gelopen. Alles op zijn tijd. We hebben in ons geliefde bos gelopen. Wij noemen het al sinds jaar en dag het Driehoeksbos, maar de App geeft Arriën aan. Ook goed.

Onderweg enkele zogenoemde kunstobjecten en ik upload hiervoor een app om te scannen, maar op de een of andere manier lukt dat niet. Jammer.
​
Wij genieten verder wel en we lopen op ons dooie akkertje ons rondje om daarna terug te rijden naar huis. Daar doen we wat dingetjes en om 17.00 uur installeren we ons weer voor t.v. voor een voetbalwedstrijd. Dat ik hiernaar kijk, dat mag een wonder heten. 
​

Vandaag hebben we goede moed om het wandelen weer op te pakken na de ontzettend warme meimaand waarin we vooral gefietst hebben. Rond 10.00 uur gaan de wandelschoenen aan en via de garage Hofsink en Nijland rijden we naar camping Het Rheezerwold, de plek waar we naar toe moeten uitwijken omdat onze vast parkeerplaats bij de oude gas/nam locatie is verdwenen. Maar bij de camping is een ruime parkeerplek en we beginen de wandeling gewoon op een ander punt. Geen probleem.
​Het is lekker weer en we wandelen in een niet al te hoog tempo ons rondje. Onderweg maken we foto's. Het is rustig in het bos en we zien alleen de boswachter in zijn auto rijden. Hij zal wat wat te doen hebben denken we zo. 
Als we zo'n 3 km op weg zijn, schrikken we ons rot van een heel laag overvliegend vliegtuig. Ik zeg: die stort vast en zeker neer. Niet normaal zo laag als die vliegt. Het duurt niet lang of het geluid verstomt weer. Er is gelukkig niks gebeurd. En dan zien we bij het fietspad de boswachter staan. Hij knippert met de lichten alsof hij zeggen wil: kom maar, ik heb wel belang bij een praatje. Dat doen we dan ook. Hij vertelt honderd uit en zegt bezig te zijn de bomen op te meten. Zijn ze meer dan 65 cm doorsnee, dan worden de bomen gekapt. En gekapt gaat er worden, heel veel zelfs volgens hem. Dan laat hij ook nog enkele foto's zien en hij vertelt wat hij verder nog voor werkzaamheden doet. Daarna scheiden onze wegen. Ik vraag nog even of ik een foto mag maken, maar dat wil hij liever niet jammer. Na een uur wandelen komen we weer bij de auto aan. We hebben de smaak weer te pakken. Het was heerlijk.

Vandaag is het plan om een gedeelte van het Noaberpad te lopen in duigen gevallen. Ik heb op dit moment netelroos en heb daar veel last van. Ik slaap slecht en kort. Daarom lopen we pas om 11.00 de deur uit voor een rondje Zwieseborg. Altijd een leuk rondje en ook over het pondje, hahaha.

Bij de eerste kilometers voelt het voor mij al niet goed. Ik heb het idee dat ik op de een of andere manier moe ben. Ook heb ik last van de warmte en ik snak naar wat schaduw. Gelukkig vind ik die eventjes op het pondje en als we ervan af komen besluiten we een tijdje te rusten op een boomstam in de schaduw. Daar gebruiken we onze lunch en we nemen het er lekker van. Het uitzicht is prachtig. We genieten nog een poosje en gaan dan verder met onze wandeling om vervolgens na een paar honderd meter neer te ploffen op een bankje bovenaan de dijk. Jeetje, wat is dit. Ik herken mezelf hierin nauwelijks. We zijn op de helft dus teruggaan heeft geen zin, doorlopen is dezelfde afstand.

We lopen 450 meter en hoera daar is een Rustpunt en water. Ik vul onze flesjes en we zitten eventjes (al weer). Dan verder richting het Engelandsche Bosch waar aan het begin van het bos gelukkig een bankje staat. Even zitten, rusten en iets drinken. Ik vraag me nu werkelijk af wat er loos is, zo warm is het toch ook weer niet? Of wel? Dit is al ons 4e rustpunt. We gaan verder. Einde bos is een bankje, maar die is jammer genoeg bezet. Omdat wij hier vaak lopen, weet ik dat het nog 3 km naar huis is, maar haal ik dat? Wij gaan verder en als we bijna bij de Vecht in Hardenberg zijn ga ik zitten op een rioolbuis, welke is omgetoverd tot een bloembak. Ik kan leunen en moet eigenlijk zitten. Dan gooi ik mijn flesje water in mijn nek en op mijn hoofd. Het wordt wazig voor mijn ogen en ik val bijna om. Ik val bijna flauw en hang tegen Bé aan. Ik voel me helemaal niet goed. Is dit de hitte of een bijwerking van de medicatie. Jeetje als dat zo is, wat is dat dan voor troep (prednisolon).

Dan komt er een mijnheer aanlopen omdat hij ziet dat het niet goed met mij gaat. Hij biedt aan om ons naar huis te brengen. Wat een toffe gast. Zijn dochter is ook thuis en zij brengt ons in de auto naar huis, geeft me direct een flesje water en we zien op het dashboard dat het 25 graden is. Ja dat is best warm maar ik heb zo mijn twijfels over de reden van mijn onbehagelijke gevoel. Straks maar even op de bijsluiter kijken. Thuis aangekomen direct de natte kleding uit en languit op de bank. Heerlijk koel in onze kamer en fijn bijkomen. Bé gaat later op de fiets naar het meisje om bloemen te brengen en om mijn telefoon op te halen die in haar auto is blijven liggen. Na een tijdje kom ik een beetje tot mijn positieven. Pfff...voorlopig maar even kalm aan doen. Zondag de laatste pil van de stootkuur en maandag naar acupuntuur. Maar eens kijken hoe dit allemaal nog afloopt.

Eén conclusie kunnen we wel trekken: wandelen met temperaturen boven de 22 graden is voor mij niet te doen.
Met deze warmte (voor mij voelt het als hitte) gaat mijn normaal al behoorlijk lage bloeddruk (februari 110 / 67) nog verder naar beneden (augustus 94 / 51). Daarom voel ik mij zomers ook meestal slecht, althans in ieder geval niet goed.  Het wandelen wordt de laatste jaren in dit jaargetijde daarom verruild door fietsen want dan voel je tenminste nog iets van een windje. 

Vandaag staat er van alles op de planning, dus we vertrekken niet al te laat voor een mooie wandeling vanuit huis. In en om het Vechtpark is er altijd van alles te zien en te beleven, zo ook vandaag. Aangekomen bij het eerste park staan meteen die beesten al te blazen en willen eigenlijk dat je optrommelt. Ze zetten bijna de aanval in, hahaha. Na de Alexanderbrug slaan we linksaf de gaan de dijk over. Als we bij de Amaliabrug zijn zijn we bijna thuis. Maar we gaan rechtsaf en nemen een stukje Heemserpark mee. Ook daar weer van allerlei beesten en dat is altijd weer leuk om te zien. We lopen het park uit en gaan rechtsaf en lopen langs de Vechtoevers richting de Stuw bij de Koppel. We maken nog een praatje met een man die de wacht houdt bij een nieuw aangelegd fietspad (het beton is nog niet uitgehard) en hij vertelt dat er toch mensen over willen. Over de stuw en voor de Koppel slaan we rechtsaf. Dat gedeelte heb ik nog niet eens gezien. Het leveren mooie plaatjes op. Daarna terug en via de binnenstad gaan we terug naar huis. 

Soms heb je van die dagen dat je moeilijk of laat start. Vandaag is zo'n dag. Wakker worden tegen 9 uur is echt heel erg ongewoon. Toch laten we ons niet opjagen. De dag is nog lang. Dus rustig ontbijten, kopje koffie erbij en verder even achter de p.c. We besluiten eerst naar de sportschool te gaan. Na de fitness lekker warm gegeten en om 14.00 uur naar het bos.

We willen naar Stegerren, maar komen er bij de verkeerslichten achter dat de N34 afgesloten is, dus pakken we een andere weg en gaan naar het Rheezerbos waar we vaker te vinden zijn. Het is miezerig weer en eigenlijk is er niet heel veel aan. Maar we willen toch even een kijkje nemen waar ze de tunnels aanleggen, dus maken wij een slingertje. Als we daar aankomen zien we dat we niet verder mogen. Dat bord staat er niet voor niets, dus dat doen we dan ook niet.

We lopen deze keer een eind over het fietspad, ook om weer eens een andere route te hebben. Bij de manege besluiten we het bos te verlaten en we gaan over de weg terug richting parkeerplaats. Na 45 minuten zijn we er. Een kort rondje vandaag. Nu naar huis om een nieuwe aflevering van the Designated Survivor te kijken. Verder rustig aan doen en ons opmaken voor vanavond. Een avondje terug naar de jaren 60 met The Bootleg Sixties. ​

De dag begint veelbelovend. Het regent niet en dat scheelt om vandaag goed te starten. Na het ontbijt en uitgebreid koffie vertrekken we om 9.00 uur voor de wandeling vanuit huis. We gaan de Amaliabrug over en nemen de voorlopig alternatieve Pieterpadroute richting Engelandsche Bosch. Maar daar waar de omleiding zegt: rechtsaf, gaan wij linksaf het buitengebied in. Dus met een omweggetje. We zijn niet alleen, deze keer zien we wielrenners op de weg en meteen vraag je je af of zij niet hoeven te werken, want zo bejaard zagen ze er nou ook weer niet uit. Afijn, wij wandelen verder en in het bos gaan we eventjes op een bankje om een banaan te eten. En dan gaan we via een nog niet zo lang geleden ontdekt pad in het bos terug naar huis. Nu even mijn verslagje maken, dan warm eten, vanmiddag nog even anderhalf uur naar fitness en daarna naar de kapper om te relaxen. 

Ook vandaag nog even een snel rondje Rheezerwold zodat we zeker op tijd terug zijn voor de MassaStart schaatsen. In de haast vergeet ik de stokken mee te nemen, maar dat komt natuurlijk ook, omdat ik ze nog maar net heb en dan zit het nog niet in mijn systeen. Maar eens kijken of ik verschil voel. De zon schijnt, maar de wind is frisjes en ook dat ben ik vergeten: mijn handschoenen. Niet zo heel erg, na een paar kilometer zijn ze toch wel warm. Het wandelen is heerlijk en binnen een uur zijn we weer bij de auto. Snel naar huis. Morgen hebben we andere plannen.

De stokken gisteren gekocht bij de Lidl. € 12.99

• De stokken hebben luxe handvatten met gaten voor de ventilatie en hebben verstelbare lussen;
• De stokken hebben 3 in elkaar geschoven delen;
• Deze zijn op elke lengte uitschuifbaar; (omhoog lopen = inkorten; naar beneden lopen = uitschuiven);
• De stokken zijn ingeschoven makkelijk mee te nemen in een zijvak van je rugtas;
• Er zijn 2 stel doppen bijgeleverd; doppen voor zachte ondergrond; doppen voor harde ondergrond; 
• De doppen kunnen allemaal aan de stokken bevestigd worden, een extra zakje is dan niet nodig.

Vandaag om 11.00 uur de 1.000 meter heren Olympische Spelen. Het wordt dus een korte wandeling. Dat komt aan de ene kant mooi uit want ik wil mijn wandelstokken van de Lidl uitproberen. Heb er zoveel over gehoord dat het ontlastend zou werken voor je knieën, rug en enkels, dat het mij de moeite waard leek om te proberen.
De laatste tijd erg veel last van de rug, wat voorkomt uit mijn heupdysplasie. Dus met goede moed vertrekken wij naar het Rheezerbos. 
Als we uitstappen en de deur dichtdoen, valt de buitenspiegel er af. Glas op de grond dus even oprapen en in de kofferbak. Op de terugweg maar even bij de garage langs.
Dan beginnen we aan expeditie wandelstok. Het is eerst een geklungel en ik moet in de pas c.q. slag komen. Na een paar honderd meter ben ik al 3x door de lies gezakt en dat is geen goed teken. Toch maar even doorzetten. De techniek moet ik ook nog onder de knie krijgen want ik stamp behoorlijk met die dingen. Ik heb het idee dat de dieren me op afstand al aan horen komen, hahaha. Maar het is mooi weer, de zon schijnt en we genieten er toch maar weer lekker van. Ben benieuwd hoe het zal aanvoelen na de wandeling. Natuurlijk ook nog even een paar foto's maken onderweg. Het is kwart voor 11 als we bij de auto aankomen. Mijn lijf voelt goed en vooralsnog ben ik niet ontevreden. Alleen lastig als je foto's wilt maken, want je hebt je handen zo mooi vol met die stokken in de handen. De volgende keer op een langere afstand proberen. Zoals gezegd op de terugweg langs de garage en de spiegel met verwarming wordt besteld. Misschien kan die vanmiddag al gepaatst worden. Een paar minuten voor 11 stappeen we de voordeur binnen en we gaan snel zitten voor de buis. Kjeld Nuis wint de 1.000 meter. Wat een held.

Je leest vaak in allerlei Blogs van wandelaars dat wandelen je hoofd leegmaakt. Nou, als iets bij mij niet lukt dan is het dat leegmaken, want volgens mij zit mijn hoofd altijd vol. Maar daarom niet getreurd, ik geniet wel van onze wandelingen. Zo ook deze morgen. Het is best frisjes, maar de zon schijnt en we horen de vogeltjes ook al weer fluiten. We zijn beiden bijna de hele weg in gedachten verzonken maar op het eind van de wandeling komen we toch aan de klets. Foto's worden er natuurlijk ook gemaakt.
Een snel rondje brengt dat we om half 11 weer thuis zijn. Mooi op tijd voor de 1.000 meter dames. Ja, ik hou  van de Olympische Spelen en daar blijf ik graag voor thuis.

Omdat er een aantal zaken op het programma staan, vertrekken we om 10.00 uur voor een klein rondje in de buurt. We lopen eerst langs de Vecht en gaan dan richting Collendoorn. We volgen een stukje Pieterpadroute en komen dan bij de Koehoorndersteeg waar onze auto al een paar dagen geparkeerd staat. We krabben de ramen af en rijden dan naar huis. Toch weer een kleine 5 km. Snel naar de winkel en dan voor de buis. Het Koningsnummer van de heren kijken.

​Vandaag is de dag waarop de Olympische Spelen beginnen en daarom gaan we snel naar buiten, waar het een kleine wereld is. Mist geeft altijd weer een bijzonder beeld. Zo ook vandaag. We lopen eerst aan de oostzijde van de Vecht en komen langs het Vechtpark. Voorbij de Alexanderbrug zijn ze druk bezig met de rotonde en de omliggende wegen. We maken een paar foto's en lopen dan al snel op de Hofsteeweg richting Egelandsche Bosch.

​

• Via de Jodenweg komen we bij de reconstructie van de Loozensche Linie, een verdedigingslinie die in 1799-1800 werd aangelegd om een inval door het koninkrijk Hannover tegen te gaan. Ik maak hier 2 foto's van.
• Dan over de vlonder naar de andere kant. We lopen nu langs de oude loop van de Vecht. In deze rivier voeren vroeger zompen vanuit Bentheim die zandsteenblokken vervoerden via Kampen naar Amsterdam. De zansteenblokken waren ten behoeve van de opbouw van het paleis op de Dam in Amsterdam. 
• We lopen door kronkelige paadjes en komen uit bij de Korrebelt (een stukje geschiedenis is hier onder te lezen).

​
We slaan linksaf naar het open veldje waar "ons bankje" staat. Daar eten wij bij goed weer altijd een stukje fruit en gaan dan weer verder. Nu stoppen wij niet maar lopen aan een stuk door. Opvallend is weer de enorme rust en we verbazen ons er over dat we hier kennelijk weer alleen zijn. Ook in dit bos zien we de schade die de storm heeft aangebracht. Op het laatste stuk in het bos nog even een paar plaatjes van boomzwammen of met andere woorden tonderzwammen. Een mooi gezicht, maar oudere bomen of bomen in slechte conditie vallen vaak ten prooi aan de echte tonderzwam. De tot 20 cm grote grijze vruchtlichamen vinden we hoofdzakelijk terug in bomen in bosverband. Er ontstaat witrot waardoor stam – of takbreuk optreedt, aangetaste bomen sterven binnen de eerst komende jaren af. Via de Jodenweg begeven we ons weer op de terugweg. We maken nog enkele foto's van de wegwerkzaamheden en gaan aan de westkant van de Vecht over de dijk terug naar huis. Op de Amaliabrug staat iemand de meeuwen te voeren. Een mooi gezicht en ik maak best veel foto's.
Thuis aangekomen schoppen we meteen de schoenen uit en ploffen neer op de bank. Net op tijd voor de Olypische winterspelen. We boffen, want van de rit van Sjinkie Knegt hoeven we niks te missen. We zien Nederland 4 medailles winnen en ze zetten zich daarmee vandaag op de eerste plaats. Iets wat nog nooit gebeurd is. 

Iets over 't Varel of 'Engelandsche Bos'.
In de buurtschap Ane ligt ’t gehucht ‘Engeland’, waarin gelegen het Engelandse Bos of Varel. Het oorspronkelijke bos was gesitueerd rond de Korrelbelt, een hoge stuifzandrug gelegen aan de vroegere stroombedding van de rivier de Vecht. In de Korrebelt, vroeger ‘Korelbelt of Korenbelt’ geheten, zijn tijdens afgravingen, welke meestal door de plaatselijke landbouwers en omwonenden werden verricht, een stenen hamer en beitel gevonden. Hieruit blijkt wel dat erin de prehistorie op deze hoogten al bewoning moet zijn geweest.

De direct na de oorlog uitgevoerde ruilverkaveling in de wijde omgeving van het bos heeft, ondanks dat het bosgebied met rust werd gelaten, grote invloed gehad op de verdere ontwikkeling van het Varel door de ontwatering welke hierop volgde. Van dit voormalige natuurgebied is maar een klein deel bewaard gebleven. Stille getuigen zijn nog te zien in de vorm van de aanwezige begroeiing als wilg, zwarte els en hier en daar wat riet.
​
Dat natuurgebied was voor de oorlog al een gewilde plek voor recreatie, niet alleen voor toeristen, maar ook voor de inwoners van de gemeenten Hardenberg en Gramsbergen. Echter, het Varel werd zo’n trekpleister dat het er eenvoudigweg te druk werd. De bezoekers brachten, misschien ongemerkt, schade toe aan het natuurgebied en daarom moest men in 1941 van hogerhand ingrijpen: het Varel werd gesloten.

​Het is 7.00 uur en mijn wekker loopt af. Eigenlijk is het geen tijd om uit bed te gaan, het is nog donker en het is koud. Maar ja, niet zeuren, we hebben lang gewacht op deze vorst. Alles is beter dan die snertregen en die modderpoelen overal in het bos. We discussiëren eerst waar de reis naar toe zal gaan en we besluiten dan toch maar dichtbij huis te blijven. Niks mis met een rondje Rheezerwold.
Het is -3 graden en het is windstil. De zon schijnt achter op onze benen en je merkt dat de stralen in kracht toenemen. De overblijfselen van de storm zijn nog steeds zichtbaar, maar de schade valt mee. Je kunt wel zien dat ze toch al veel opgeruimd hebben. 

Na een uurtje lopen zijn we al weer bij de auto. Toch weer een fijn gevoel dat we iets aan beweging hebben gedaan. Straks lekker stamppot broccoli eten. Dat is heerlijk na zo'n wandeling en zeker met dit weer.

Nadat Bé terug is van fysio gaan we op weg naar de Larixweg waar we de auto parkeren. Dit bos kennen we op ons duimpje omdat we er regelmatig lopen en dan ook meestal hetzelfde rondje van 5 km. Daarom besluiten we eens een andere route te nemen. We schieten een ruiterpad op waarvan het pad niet geheel duidelijk is. Het is een en al blad en we komen geen ruiter tegen. We zijn vroeg vandaag en we hebben het bos bijna voor ons zelf, een wandelaar met een hond daargelaten. Dat hebben we graag zo, want we genieten van de stilte en van al het moois wat een bos te bieden heeft. De vogeltjes laten zich ook al weer horen. We verlaten het ruiterpad en lopen voor de verandering een keer het bos uit en lopen eventjes op de verharde weg om vervolgens na 200 meter weer het bos in te schieten. Dat is toch wel het mooist.
Weer en ander pad en we lopen nu daar waar Hennie van der Most zo'n 20 jaar geleden heeft gewoond. De grote omheining volgend komen we uit bij de manege en daar is enige bedrijvigheid te bekennen. Jonge meiden die paardrijles krijgen terwijl de andere paarden gedwongen worden rondjes te lopen. Nog een kilometer en dan zijn we weer bij de auto. Het is droog gebleven vanmorgen en voldaan komen we thuis alwaar we uiteraard achter een bakkie leut gaan.

Het weer is vandaag niet aantrekkelijk om er uit te gaan, de lucht zit helemaal dicht, en we hebben er ook niet heel veel zin in, maar ja. Toch maar beter om wel te gaan voor de broodnodige beweging. Meestal is het ook zo dat als je eenmaal op weg bent je blij bent dat je deze keuze toch hebt gemaakt. Naar het Engelandsche Bosch is een mooie afstand en vanuit huis goed te doen. In 2 uurtjes zijn we weer terug. Maar eerst het huis opredderen omdat er Bed & Breakfast-gasten (Pieterpad lopers) komen. Om 14.00 uur vertrekken we. We gaan eerst over de Amaliabrug, op dit moment de alternatieve route van het Pieterpad in verband met de aanleg van een rotonde. We lopen hierbij een stukje door de Marslanden. Eindpunt: zie foto hiernaast). We zijn meteen in het buitengebied en dat vlakbij huis, wat wil je nog meer. 

We lopen gevoelsmatig een heel eind over de openbare landweggetjes en komen dan eindelijk bij het Engelandsche Bosch. We besluiten meteen het bos in te schieten en lopen dit keer tegengesteld van wat we gewend zijn te doen. Het ziet er dan meteen ook heel anders uit. Bij het eerste bruggetje twijfelen we even, gaan we er over of niet. Het water staat echt wel hoog en wat als we er over lopen? Houdt dat bruggetje ons? Daarom gaan we maar niet tegelijk want je weet het nooit. Dit eerste bruggetje gaat goed. Na een 600 meter weer een bruggetje. Ik vind het niks en wil eigenlijk liever terug (wat ben ik toch een schijtlijster)! Stoere Bé zegt dat het kan en moedigt mij aan en dan zijn we gelukkig aan de andere kant op het droge. 

We vervolgen onze weg richting die nieuwe rotonde en lopen over de dijk naar de Amaliabrug. Als we bij de bioscoop in Hardenberg aankomen, ga ik nog even naar de Hema voor een boodschap. Inderdaad blij dat we gegaan zijn en ook weer lekker opgefrist gaan we bij thuiskomst aan de thee en dan heerlijk onder de douche.