19. Noaberpad: Weiteveen - Oosterse bos

voor meer foto's - klik hier

Kaart: 19; 20 en 21
​Datum: dinsdag 18 april 2017
​
Vandaag, dinsdag 18 april 2017, gaan we weer op pad en wel wandelen op het Noaberpad, traject Bargerveen-Oosterse bos. Bé heeft hier vlakbij gewoond en hij vertelt voor zijn doen honderduit. Ondertussen zit ik me echt te vergapen en had niet verwacht dat het hier zo mooi zo zijn. Het is ook vooral heel stil. Je hoort echt helemaal geen mens, geen dier en geen verkeer. Daarom deste verrassender als je dan toch iemand ziet. Tussen de bosjes welteverstaan en ik maak hierover nog een opmerking. Als we dichterbij de man komen, groet ik hem en zeg: wat is het hier toch mooi hè? Hij is een al wat oudere man en antwoordt dat het prachtig is. Bé kijkt mij aan alsof hij zeggen wil: "Moet dat nou?" Hij is nooit zo erg spraakzaam. Maar als blijkt dat de man uit Weiteveen komt, is het ijs snel gebroken. Ze praten over de geschiedenis van Bargerveen en wat ze daar aan de overkant allemaal aan het doen zijn kwa werkzaamheden. De man vertelt ook dat hij hier bijna elke dag een uurtje wandelt. Dat is goed voor lijf en leden, zegt hij 

En dan neemt het gesprek een heel andere wending als blijkt dat hij op de hoogte is van het ongeluk destijds van Appie. Bé vertelt dat dat zijn broertje was en zo wordt het gesprek best emotioneel. De man vertelt wat hij er nog van weet en al pratende lopen we verder. Ik maak enkele foto's van hen en denk bij mezelf: "Dit heeft vast zo moeten zijn." Er wordt over het ongeluk gepraat en daaruit blijkt dat het in Weiteveen nog nooit vergeten is. 

Bij een paar steenbrokken aangekomen vertelt de man dat dat overgebleven stukken fundering zijn van de vuurwerkfabriek. Daar is Appie, terwijl Bé en hij aan het spelen waren, op 27 april 1955 verongelukt door een explosie van het vuurwerk. Van het meeste van het gebeuren kan Bé zich niet zoveel meer herinneren en is afgeblokt in zijn geheugen, ter bescherming van hemzelf denk ik. Het moet voor hem apart zijn om na zo'n lange tijd weer terug te zijn, 62 jaar na dato staat hij hier dus weer. En zo krijgt deze wandeltocht door het Bargerveen een heel bijzondere betekenis. 

We zijn aangekomen aan het einde van het pad. We nemen afscheid van de man, die linksaf gaat. Hij woont daar in een bejaardenwoning. Onze tocht gaat verder door Weiteveen en het andere Weiteveen en dan verder naar het Oosterse bos. Een bijzondere dag is het geworden. Ik vind het best emotioneel. Thuis praten we hier uiteraard over na. Eigenlijk wel jammer dat we zijn naam niet hebben gevraagd.

---