Dag 12 Richfield - Bryce Canyon - Marble Canyon

Zaterdag, 15 mei 2010

Richfield  – Marble Canyon (361 km)

Staat: Utah – Arizona
Even denken aan Gerda Jansen, mijn schoolvriendin. Vandaag zou ze jarig zijn. 

Vanmorgen niet zo vroeg vertrokken vanwege de korte afstand naar Cannonville. Dat zou onze eindbestemming zijn. Onderweg wilden we door National Park Bryce Canyon rijden. Aanvankelijk dachten we bij het begin van het rode landschap met rotsen dat het park niet zo groot was. Maar toen we verder reden richting Cannonville bleek dat de hoofdingang van het park nog niet in zicht was. We volgden de borden en reden naar de hoofdingang waar we de pasjes van Marco en Ruth hebben gebruikt. Dwars door het park liep een asfaltweg en de lengte van deze weg was ongeveer 23 mijl naar boven. Daar was het uitzichtpunt Rainbow Point (elevation 9115). Daar hebben we gepicknicked. Toen naar beneden en overal de uitzichtpunten bekeken. De een nog mooier dan de andere. Bij het punt Amphitheater stond een Ranger die bezig was met een rondleiding en uitleg gaf hoe de rotsformatie ontstaan was. Heel interessant. Het was erg druk in het park omdat het zaterdag was. Alle Amerikanen zijn dan vrij en het was overal vrij kamperen dit weekeind.
Ook andere delen van het park waren mooi, enorm veel bomen en grote vlaktes. Dat het er zo uit zou zien hadden we niet verwacht. Na dit bezoek gingen we naar Cannonville. De camping was volgeboekt en dus moesten we verder. Tom Tom ingesteld om verder te reizen en toen bleek dat Tom ons via zandwegen wou laten rijden. Dat leek ons toch maar niks en dus maar weer terug. Maar het was wel een heel mooie omgeving en hadden we niet willen missen. Vervolgens richting Kanab om daar naar een motel te zoeken. Wat bleek, alles was vol of nog 1 kamer met kingsizebed voor 120 euro, doeiiii de groeten. Dus wij weer verder. We dachten in onze naiviteit dat in het volgende plaastje wel iets zou zijn, maar mooi niet en dit volgende plaatsje was ook nog eens 100 km verder. Tot overmaat van ramp wilden we onderweg nog even tanken, bleek de creditcard niet te werken. Die van mij werd ook geweigerd. Dus maar weer verder. Een eindeloze weg hoog door de bergen en later een rechte weg naar beneden. Eindelijk een restaurant in zicht met een bezinepomp, hehe eindelijk en daar meteen gevraagd of we konden overnachten. Yes, een heel grote kamer met 2 grote bedden. Alleen geen internet, nou ja, who cares? Al met al een enerverende lange dag waarin we veel gezien hebben. Het blijkt dat we weer een tijdzone door zijn gekomen. Dus kunnen we lekker een uurtje langer blijven liggen. Even de foto’s uploaden en dan morgenavond alles maar op Space zetten. Het is niet anders. Het heeft iets langer geduurd want op 2 plekken hadden we internetverbinding.